//One//
Kathryn's Point of View
I grew up having everything I want, with just a snap I can get whatever I want because we have money. But there's one thing money cannot buy, and that is family.
Family is the people you love unconditionally, they are the ones who will never judge you, people who will always accept you.
All my life, my mother was there for me, she never failed to give me everything now she's gone, and the most painful thing is she's gone because she wanted me to live a normal life, a life where I won't have to be married to someone I don't love.
Gusto niyang ma-experience ko ma-in love pero what's the use of that kung wala naman siya sa tabi ko? Aanuhin ko pa ang love kung wala siya?
Tumayo ako sa kama, new room, new house, new life.
Binuksan ko yung double door para makapunta sa veranda, napakatahimik.
Kamusta na kaya si mommy? Nakita na kaya niya si daddy sa Heaven?
Napatigil ako sa pagmumuni muni nang may kumatok, siguro si Mr. Paul, yung assistant ni mommy. Bakit kaya hinayaan lang niya si mommy?
Pumunta na ulit ako sa loob ng kwarto ko, nakita ko naman siya may dala dalang brown envelope.
"What's that?" tanong ko sa kanya.
Tinignan niya yung brown envelope. "Ah, this? Milady eto yung birth certificate, passport, cards, diploma, and your course catalog for college." sagot niya.
Diba well planned talaga ang pagkamatay ko, may bagong pangalan na agad. I haven't asked him about what would happen to the company and sa funeral, kahapon lang kasi yung accident.
Inabot niya sa akin yung brown envelope, kinuha ko yun. "What happens next?" tanong ko habang binubuksan ang envelope.
Nilabas ko yung birth certificate
Kathryn Park
Ayun na talaga ang pangalan ko starting today.
"Naayos ko na po yung funeral niyo ni madam, mamaya po yung start. And for the company, it is no longer yours. Pero you won't be poor milady, madam had money and shares transferred to Kathryn Park." he explained.
"Ok." ayun nalang ang nasabi ko, alam ko na bawal akong pumunta sa funeral dahil patay na nga ako diba?
Wala ng Leila Kathryn Rutherford, only Kathryn Park
"Sa Monday na po ang start ng class niyo sa St. John Academy. Tignan niyo nalang po milady ang course catalog niyo, at starting today, you live your own, you can call me milday kung may problema, I'll be here." sabi ni Mr. Paul.
So is this it? The normal life?
May kinuha si Mr. Paul sa bulsa niya. "I believe marunong ka na mag drive milady so here is your key." he said at inabot sa akin
No more chauffeurs . No more maids. No more mommy.
Umalis na din si Mr. Paul at tuluyan na akong naging magisa.
Eto ang bago kong buhay, mag-isa.
I'm alone now.
I'm Kathryn Park.
I grew up having everything I want, with just a snap I can get whatever I want because we have money. But there's one thing money cannot buy, and that is family.
Family is the people you love unconditionally, they are the ones who will never judge you, people who will always accept you.
All my life, my mother was there for me, she never failed to give me everything now she's gone, and the most painful thing is she's gone because she wanted me to live a normal life, a life where I won't have to be married to someone I don't love.
Gusto niyang ma-experience ko ma-in love pero what's the use of that kung wala naman siya sa tabi ko? Aanuhin ko pa ang love kung wala siya?
Tumayo ako sa kama, new room, new house, new life.
Binuksan ko yung double door para makapunta sa veranda, napakatahimik.
Kamusta na kaya si mommy? Nakita na kaya niya si daddy sa Heaven?
Napatigil ako sa pagmumuni muni nang may kumatok, siguro si Mr. Paul, yung assistant ni mommy. Bakit kaya hinayaan lang niya si mommy?
Pumunta na ulit ako sa loob ng kwarto ko, nakita ko naman siya may dala dalang brown envelope.
"What's that?" tanong ko sa kanya.
Tinignan niya yung brown envelope. "Ah, this? Milady eto yung birth certificate, passport, cards, diploma, and your course catalog for college." sagot niya.
Diba well planned talaga ang pagkamatay ko, may bagong pangalan na agad. I haven't asked him about what would happen to the company and sa funeral, kahapon lang kasi yung accident.
Inabot niya sa akin yung brown envelope, kinuha ko yun. "What happens next?" tanong ko habang binubuksan ang envelope.
Nilabas ko yung birth certificate
Kathryn Park
Ayun na talaga ang pangalan ko starting today.
"Naayos ko na po yung funeral niyo ni madam, mamaya po yung start. And for the company, it is no longer yours. Pero you won't be poor milady, madam had money and shares transferred to Kathryn Park." he explained.
"Ok." ayun nalang ang nasabi ko, alam ko na bawal akong pumunta sa funeral dahil patay na nga ako diba?
Wala ng Leila Kathryn Rutherford, only Kathryn Park
"Sa Monday na po ang start ng class niyo sa St. John Academy. Tignan niyo nalang po milady ang course catalog niyo, at starting today, you live your own, you can call me milday kung may problema, I'll be here." sabi ni Mr. Paul.
So is this it? The normal life?
May kinuha si Mr. Paul sa bulsa niya. "I believe marunong ka na mag drive milady so here is your key." he said at inabot sa akin
No more chauffeurs . No more maids. No more mommy.
Umalis na din si Mr. Paul at tuluyan na akong naging magisa.
Eto ang bago kong buhay, mag-isa.
I'm alone now.
I'm Kathryn Park.
//Two//
Living alone.
Now I know how it feels to be alone.
I woke up without a maid waking me up.
Tumayo na ako at tinignan muli ang kwarto ko. Ilang araw na ba ang nakalipas nang mamatay ako at si mommy? Ang weird palang sabihin no pag sinabing namatay ako?
Nalibing na kami ni mommy, at hindi man ako nakapunta dahil nga patay na ako.
Nagayos na ako ng sarili ko dahil may pasok na ako ngayon, first time kong pumasok, I was homeschooled back then. Ayoko kasi makihalubilo sa mga tao, because I think may mga hidden agenda sila para lumapit sa akin.
Bumaba na din ako at nagprepare ng breakfast ko, suddenly I missed everyone. I missed how the chefs cooked my foods, how the maids served it, basta lahat na miss ko na.
Bakit kasi nahuntong sa ganito ang buhay ko?
After that, I washed the dishes buti nalang may dishwasher talaga.
Three days na ang nakalipas at medyo nasanay na din ako sa mga gawaing bahay, but still hindi pa ako marunong maglaba, at to iron my clothes. Well may laundry shop naman eh.
Lumabas na ako at sumakay na sa aking kotse, namiss ko yung chauffeurs ko. Pero now I can drive on my own.
Pumunta na ako sa school ko. Paano kaya kung may makakilala sa akin? Paano naman mangyayari yun? Wala ka naman kaibigan! Ou nga naman pala. Wala pala ako nun.
Ang laki St. John, mukhang mayayaman ang pumapasok dito. Naglakad na ako papunta sa campus, malawak talaga siya. Nilibot ko muna ito dahil may spare time pa naman ako. Ang daming students lahat sila busy, dumaan ako sa field at may nga nag lalaro dun.
Umupo muna ako sa may bench, at nagbasa muna ako.
Kailan ko kaya madadalaw si mommy? Talaga bang patay na din siya? Bakit hindi nalang din niya pineke ang kamatayan niya? Why must she sacrificed herself for me? Bakit kailangan niya din mamatay?
Lahat ng pinaghirapan ni mommy, nawala dahil sa akin, yung kompanyang inaalagaan niya nawala na din, ayun yung pambayad sa kamatayan namin ni mommy, kinuha na nung pamilya ng dapat kong papakasalan ang kompanya ni mommy.
Mommy. I miss her so much. Lagi kasi siyang nandiyan para sa akin, siya lang naman ang meron ako, siya lang ang pamilya ko pero nawala na din siya sa akin. What if hindi ako nagmakaawa kay mommy? Nandito pa kaya siya?
Suddenly I felt na nabasa yung mukha ko, umiiyak na pala ako. I was about to get my handkerchief when someone offered his.
"Here."
Nilingon ko naman siya at nakayuko niyang inaabot yung panyo. Weird. "I have my own." sabi ko.
Tinignan naman niya ako. "I insist." sabi niya at nilapit na niya sa akin yung panyo. Pero nakakahiya talaga eh. Meron naman akong panyo eh bakit ko gagamit yung sa iba? "Ano ba yan ayaw pa." he said tas nagulat ako dahil siya na mismo ang nagpunas sa akin. "It's an eyesore when someone is crying."
"Thank you." sabi ko nalang. Tumayo na ako at niligpit ang mga gamit ko. Palakad na akong palayo sa kanya..
"Don't you think it's rude not to introduce yourself to someone who just offered you his handkerchief?" sabi niya.
Napalingon ulit ako sa kanya and grabe ngayon ko lang napansin gwapo pala siya, and his smile, nakakatunaw. Snap out of it Kath.
Lumapit ulit ako sa kanya and I smiled. "I'm Le--- Kathryn Park." muntik ko ng masabing Leila. "Thank you for the handkerchief Mr?"
"Daniel Vanderbilt." sabi niya at inalok ang kamay niya. "You're new here?" he asked.
Bakit panay English naman ata siya, pero kanina nagtagalog siya diba? Oh well mind your own business Kath.
I just smiled at him. "Pleasure to meet you Mr. Daniel."
"Please the pleasure is all mine." sabi pa niya, tsk playboy. "And Daniel is fine."
"LEILA!"
Napalingon ako sa tumawag sa akin, oh mali, bakit ako lumingon? Nabigla naman ako dahil bigla niya akong niyakap.
"Buhay ka." sabi pa niya.
Teka kilala ko ba to? Parang hindi naman.
Hinila naman ni Daniel yung lalaki palayo. "Ano bang ginagawa mo Khalil?"
"Hindi mo ba siya nakikilala? Si Leila Kathryn Rutherford yan!" sabi nung Khalil.
What the.
"Leila buhay ka. Alam mo bang crush kita? Sa mga party na hinohost ng mommy mo, lagi akong nandun at lagi kitang pinagmamasdan. Ang ganda ganda mo kasi Leila."
Did he just confess?
"Excuse me?"
"Naku Englishera yan." sabi ni Daniel. "Hindi ka yan maiintindihan."
"Excuse me pero hindi ako yung tinutukoy mo. Hindi ko kilala yung Leila na sinasabi mo. I'm Kathryn Park and sorry pero hindi ako yun." pagtatanggi ko.
"Ehhh....." nag pout naman siya. "Kamukha mo kasi si Leila. Hayyyy..." walang siglang sabi niya. "Anyway I'm Khalil Estrada." naging jolly na ulit siya.
Weird guy.
Si Daniel naman nakatitig na sa akin. "Come to think of it kamukha mo nga si Leila."
Paano ba nila nakilala si Leila?
Now I know how it feels to be alone.
I woke up without a maid waking me up.
Tumayo na ako at tinignan muli ang kwarto ko. Ilang araw na ba ang nakalipas nang mamatay ako at si mommy? Ang weird palang sabihin no pag sinabing namatay ako?
Nalibing na kami ni mommy, at hindi man ako nakapunta dahil nga patay na ako.
Nagayos na ako ng sarili ko dahil may pasok na ako ngayon, first time kong pumasok, I was homeschooled back then. Ayoko kasi makihalubilo sa mga tao, because I think may mga hidden agenda sila para lumapit sa akin.
Bumaba na din ako at nagprepare ng breakfast ko, suddenly I missed everyone. I missed how the chefs cooked my foods, how the maids served it, basta lahat na miss ko na.
Bakit kasi nahuntong sa ganito ang buhay ko?
After that, I washed the dishes buti nalang may dishwasher talaga.
Three days na ang nakalipas at medyo nasanay na din ako sa mga gawaing bahay, but still hindi pa ako marunong maglaba, at to iron my clothes. Well may laundry shop naman eh.
Lumabas na ako at sumakay na sa aking kotse, namiss ko yung chauffeurs ko. Pero now I can drive on my own.
Pumunta na ako sa school ko. Paano kaya kung may makakilala sa akin? Paano naman mangyayari yun? Wala ka naman kaibigan! Ou nga naman pala. Wala pala ako nun.
Ang laki St. John, mukhang mayayaman ang pumapasok dito. Naglakad na ako papunta sa campus, malawak talaga siya. Nilibot ko muna ito dahil may spare time pa naman ako. Ang daming students lahat sila busy, dumaan ako sa field at may nga nag lalaro dun.
Umupo muna ako sa may bench, at nagbasa muna ako.
Kailan ko kaya madadalaw si mommy? Talaga bang patay na din siya? Bakit hindi nalang din niya pineke ang kamatayan niya? Why must she sacrificed herself for me? Bakit kailangan niya din mamatay?
Lahat ng pinaghirapan ni mommy, nawala dahil sa akin, yung kompanyang inaalagaan niya nawala na din, ayun yung pambayad sa kamatayan namin ni mommy, kinuha na nung pamilya ng dapat kong papakasalan ang kompanya ni mommy.
Mommy. I miss her so much. Lagi kasi siyang nandiyan para sa akin, siya lang naman ang meron ako, siya lang ang pamilya ko pero nawala na din siya sa akin. What if hindi ako nagmakaawa kay mommy? Nandito pa kaya siya?
Suddenly I felt na nabasa yung mukha ko, umiiyak na pala ako. I was about to get my handkerchief when someone offered his.
"Here."
Nilingon ko naman siya at nakayuko niyang inaabot yung panyo. Weird. "I have my own." sabi ko.
Tinignan naman niya ako. "I insist." sabi niya at nilapit na niya sa akin yung panyo. Pero nakakahiya talaga eh. Meron naman akong panyo eh bakit ko gagamit yung sa iba? "Ano ba yan ayaw pa." he said tas nagulat ako dahil siya na mismo ang nagpunas sa akin. "It's an eyesore when someone is crying."
"Thank you." sabi ko nalang. Tumayo na ako at niligpit ang mga gamit ko. Palakad na akong palayo sa kanya..
"Don't you think it's rude not to introduce yourself to someone who just offered you his handkerchief?" sabi niya.
Napalingon ulit ako sa kanya and grabe ngayon ko lang napansin gwapo pala siya, and his smile, nakakatunaw. Snap out of it Kath.
Lumapit ulit ako sa kanya and I smiled. "I'm Le--- Kathryn Park." muntik ko ng masabing Leila. "Thank you for the handkerchief Mr?"
"Daniel Vanderbilt." sabi niya at inalok ang kamay niya. "You're new here?" he asked.
Bakit panay English naman ata siya, pero kanina nagtagalog siya diba? Oh well mind your own business Kath.
I just smiled at him. "Pleasure to meet you Mr. Daniel."
"Please the pleasure is all mine." sabi pa niya, tsk playboy. "And Daniel is fine."
"LEILA!"
Napalingon ako sa tumawag sa akin, oh mali, bakit ako lumingon? Nabigla naman ako dahil bigla niya akong niyakap.
"Buhay ka." sabi pa niya.
Teka kilala ko ba to? Parang hindi naman.
Hinila naman ni Daniel yung lalaki palayo. "Ano bang ginagawa mo Khalil?"
"Hindi mo ba siya nakikilala? Si Leila Kathryn Rutherford yan!" sabi nung Khalil.
What the.
"Leila buhay ka. Alam mo bang crush kita? Sa mga party na hinohost ng mommy mo, lagi akong nandun at lagi kitang pinagmamasdan. Ang ganda ganda mo kasi Leila."
Did he just confess?
"Excuse me?"
"Naku Englishera yan." sabi ni Daniel. "Hindi ka yan maiintindihan."
"Excuse me pero hindi ako yung tinutukoy mo. Hindi ko kilala yung Leila na sinasabi mo. I'm Kathryn Park and sorry pero hindi ako yun." pagtatanggi ko.
"Ehhh....." nag pout naman siya. "Kamukha mo kasi si Leila. Hayyyy..." walang siglang sabi niya. "Anyway I'm Khalil Estrada." naging jolly na ulit siya.
Weird guy.
Si Daniel naman nakatitig na sa akin. "Come to think of it kamukha mo nga si Leila."
Paano ba nila nakilala si Leila?
//Three//
"Come to think of it kamukha mo nga si Leila." Sabi ni Daniel habang nakatitig sa akin at hinihimas ang kanyang baba.
"Diba diba?" excited na sabi naman ni Khalil...
Sino ba kasi sila? Hindi ko naman sila kilala eh.
"Sino ba si Leila?" I asked kunyaring hindi ko kilala.
Natatakot ako kasi baka sa isang bula mawala yung sakripisyo ni mommy at matuklasan ng lahat na buhay ako.
"Si Leila Kathryn Rutherford, nag-iisang heiress ng Rutherford Group, hindi siya masyado nakikipag-socialize sa tao noong buhay pa siya, buong buhay niya pag-aaral lang ang ginawa niya, minsan ko lang din siya makita, tuwing maghohost ang family niya ng party nasa sulok lang siya palagi, tahimik at para bang napakalungkot niya." pagkukwento niya sa buhay ko....
Come to think of it, tama siya, I don't socialize, I study a lot, tahimik ako, and siguro nga malungkot din ako...
"Friends kayo?" I asked.
Khalil smiled a weak one. "Hindi. Isolated masyado si Leila, I was never given the chance to talk to her, I can only observe her from afar."
"She just died along with her mother. It was a great tragedy for the Rutherford Group." sabi naman ni Daniel.
It was. Dahil sa akin nawala ang lahat. Because mom wanted my happiness she chose me instead of the company and her life. Naiiyak na naman ako pero hindi ako dapat umiyak ngayon bawal.
"Khal! Dan!" sigaw nung palapit na lalaki sa amin.
"Enrique. pagbati ni Khalil dun sa lalaki.
Napatingin sa akin yung lalaki na binati ni Khalil. Parang nakita ko na siya. Parang kilala ko siya na hindi. Bakit parang familiar yung mukha niya?
Tumingin sa akin yung lalaki "Leila?"
"Hindi siya si Leila. Si Kathryn yan. Our new friend." sabi ni Khalil. "Kath this is Enrique." pakilala ni Khalil.
"Hi." I smiled at him.
He smiled back at inabot niya yung kamay niya "Hello." nag shake hands kami.
This will be my first time to have friends.
"Kath, you're our new friend alright?" sabi ni Khalil makulit pala si Khalil.
I smiled at that thought, I never had friends when I was Leila, sabi nga ni Khalil isolated ako masyado.
I found out na best friends ang tatlo, mag pinsan naman si Daniel at Enrique medyo hawig din sila pero mas gwapo parin si Daniel. Medyo tahimik lang si Daniel all throughout, si Khalil naman daldal ng daldal and si Enrique tumatawa lang siya.
I can sense na galing talaga sila sa mga respected families.
Napapansin ko din na laging tumitingin sa akin si Enrique ganun din si Daniel, minsan natatakot ako baka malaman nila ang sikreto ko.
"Alam mo ba kung buhay pa si Leila, magiging rival ko din si Enrique." sabi ni Khalil.
I didn't get that one. "Bakit naman?"
"He's Leila's fiance." sagot ni Khalil which made me dumbfounded.
I was surprised. I was speechless. Anong masasabi ko?
Eto kaharap ko ngayon ang lalaking dapat kong papakasalan. Ang lalaking pinili para sa akin, kaharap ko ngayon ang pamilya na kinuha ang lahat sa akin. The family that made mine sacrificed everything.
Ano bang meron sa mga Vanderbilt?
"Was, I believe." bigla kong nasabi na kinagulat naman nila. "I mean Leila's dead so why use the present tense when she's no longer here right?" sabi ko.
"Well she's still my fiance. And it's a way to respect her." pag sabat ni Enrique.
Respect? Sa tingin ba niya gusto ko na matawag na fiance niya? Pero what would happen if buhay pa ako? Makikilala ko din kaya sila ng ganito? Magkakasundo ba kami ni Enrique?
Inayos ko yung mga gamit ko "Umm. guys I have to go now, I still need to attend my class." I said pero I won't go to class.
Naglakad na ako palayo sa kanila and I started dialling Paul, mom's assistant.
"Paul, I met my fiance." I said.
5 minutes na hindi nagsalita si Paul, siguro hindi pa nagsisink in.
"Nakalimutan kong diyan pala nagaaral ang mga Vanderbilt. I'm sorry milady. Kung gusto niyo itratransfer ko lang po kayo." sabi ni Paul.
Bakit kailangan mag transfer? Bakit kailangan na ilayo ako? Ahh.. ou nga pala, baka malaman nila na buhay ako, mahirap na.
"Wag na. I'm just scared na baka magpa-background check sila and learned that I'm still alive."
What would happen if that secret of mine got leaked?
"Don't worry milady, kahit anong check pa nila, Kathryn Park's background is clean, complete."
Of course it is. Gagawin ba ni mommy to kung may maliit na butas? Mom's a perfectionist after all.
"Ok sige Paul. Thanks I'll call you when I need you." I said and hung up.
Nilagay ko na ulit sa bag ko yung phone ko at nagsimulang maglakad.
"You're Leila after all." biglang may nagsalita from my back, a familiar voice, parang kakarinig ko lang ng boses na yun.
I slowly turned and I was really surprised to see him
Natuklasan na ba ang secret ko?
Masasayang ba talaga ang sacrifice ni mommy just because of this? Bakit ba kasi dito ko pa tinawagan si Paul it can wait naman eh. Why?
Lahat ng paghihirap, yung death ni mommy masasayang.
Slowly tears were falling.
Lumapit siya sa akin at unti unting pinunasan ang mga luhang pumapatak sa aking mga mata. "I told you it's an eyesore when someone is crying." sabi niya at niyakap niya ako.
Bakit kahit kakakilala ko palang sa kanya bakit sa mga yakap niya ngayon I feel like I'm protected. That I'm safe.
"Don't worry I won't tell your secret. Your secret is safe with me. I know there's a reason why you must fake your death and I won't ask why."
Lumayo ako sa kanya. "Thank you Daniel."
Daniel is comforting. Napakabait niya. For him to keep my secret sa sarili niyang family that's touching.
"In one condition."
Nanlaki yung mata ko nung sinabi niya yun. Kala ko pa naman mabait siya, pero he will take advantage of this pala. I thought he's different.
"You have to be with me all the time. You won't leave my side."
"Diba diba?" excited na sabi naman ni Khalil...
Sino ba kasi sila? Hindi ko naman sila kilala eh.
"Sino ba si Leila?" I asked kunyaring hindi ko kilala.
Natatakot ako kasi baka sa isang bula mawala yung sakripisyo ni mommy at matuklasan ng lahat na buhay ako.
"Si Leila Kathryn Rutherford, nag-iisang heiress ng Rutherford Group, hindi siya masyado nakikipag-socialize sa tao noong buhay pa siya, buong buhay niya pag-aaral lang ang ginawa niya, minsan ko lang din siya makita, tuwing maghohost ang family niya ng party nasa sulok lang siya palagi, tahimik at para bang napakalungkot niya." pagkukwento niya sa buhay ko....
Come to think of it, tama siya, I don't socialize, I study a lot, tahimik ako, and siguro nga malungkot din ako...
"Friends kayo?" I asked.
Khalil smiled a weak one. "Hindi. Isolated masyado si Leila, I was never given the chance to talk to her, I can only observe her from afar."
"She just died along with her mother. It was a great tragedy for the Rutherford Group." sabi naman ni Daniel.
It was. Dahil sa akin nawala ang lahat. Because mom wanted my happiness she chose me instead of the company and her life. Naiiyak na naman ako pero hindi ako dapat umiyak ngayon bawal.
"Khal! Dan!" sigaw nung palapit na lalaki sa amin.
"Enrique. pagbati ni Khalil dun sa lalaki.
Napatingin sa akin yung lalaki na binati ni Khalil. Parang nakita ko na siya. Parang kilala ko siya na hindi. Bakit parang familiar yung mukha niya?
Tumingin sa akin yung lalaki "Leila?"
"Hindi siya si Leila. Si Kathryn yan. Our new friend." sabi ni Khalil. "Kath this is Enrique." pakilala ni Khalil.
"Hi." I smiled at him.
He smiled back at inabot niya yung kamay niya "Hello." nag shake hands kami.
This will be my first time to have friends.
"Kath, you're our new friend alright?" sabi ni Khalil makulit pala si Khalil.
I smiled at that thought, I never had friends when I was Leila, sabi nga ni Khalil isolated ako masyado.
I found out na best friends ang tatlo, mag pinsan naman si Daniel at Enrique medyo hawig din sila pero mas gwapo parin si Daniel. Medyo tahimik lang si Daniel all throughout, si Khalil naman daldal ng daldal and si Enrique tumatawa lang siya.
I can sense na galing talaga sila sa mga respected families.
Napapansin ko din na laging tumitingin sa akin si Enrique ganun din si Daniel, minsan natatakot ako baka malaman nila ang sikreto ko.
"Alam mo ba kung buhay pa si Leila, magiging rival ko din si Enrique." sabi ni Khalil.
I didn't get that one. "Bakit naman?"
"He's Leila's fiance." sagot ni Khalil which made me dumbfounded.
I was surprised. I was speechless. Anong masasabi ko?
Eto kaharap ko ngayon ang lalaking dapat kong papakasalan. Ang lalaking pinili para sa akin, kaharap ko ngayon ang pamilya na kinuha ang lahat sa akin. The family that made mine sacrificed everything.
Ano bang meron sa mga Vanderbilt?
"Was, I believe." bigla kong nasabi na kinagulat naman nila. "I mean Leila's dead so why use the present tense when she's no longer here right?" sabi ko.
"Well she's still my fiance. And it's a way to respect her." pag sabat ni Enrique.
Respect? Sa tingin ba niya gusto ko na matawag na fiance niya? Pero what would happen if buhay pa ako? Makikilala ko din kaya sila ng ganito? Magkakasundo ba kami ni Enrique?
Inayos ko yung mga gamit ko "Umm. guys I have to go now, I still need to attend my class." I said pero I won't go to class.
Naglakad na ako palayo sa kanila and I started dialling Paul, mom's assistant.
"Paul, I met my fiance." I said.
5 minutes na hindi nagsalita si Paul, siguro hindi pa nagsisink in.
"Nakalimutan kong diyan pala nagaaral ang mga Vanderbilt. I'm sorry milady. Kung gusto niyo itratransfer ko lang po kayo." sabi ni Paul.
Bakit kailangan mag transfer? Bakit kailangan na ilayo ako? Ahh.. ou nga pala, baka malaman nila na buhay ako, mahirap na.
"Wag na. I'm just scared na baka magpa-background check sila and learned that I'm still alive."
What would happen if that secret of mine got leaked?
"Don't worry milady, kahit anong check pa nila, Kathryn Park's background is clean, complete."
Of course it is. Gagawin ba ni mommy to kung may maliit na butas? Mom's a perfectionist after all.
"Ok sige Paul. Thanks I'll call you when I need you." I said and hung up.
Nilagay ko na ulit sa bag ko yung phone ko at nagsimulang maglakad.
"You're Leila after all." biglang may nagsalita from my back, a familiar voice, parang kakarinig ko lang ng boses na yun.
I slowly turned and I was really surprised to see him
Natuklasan na ba ang secret ko?
Masasayang ba talaga ang sacrifice ni mommy just because of this? Bakit ba kasi dito ko pa tinawagan si Paul it can wait naman eh. Why?
Lahat ng paghihirap, yung death ni mommy masasayang.
Slowly tears were falling.
Lumapit siya sa akin at unti unting pinunasan ang mga luhang pumapatak sa aking mga mata. "I told you it's an eyesore when someone is crying." sabi niya at niyakap niya ako.
Bakit kahit kakakilala ko palang sa kanya bakit sa mga yakap niya ngayon I feel like I'm protected. That I'm safe.
"Don't worry I won't tell your secret. Your secret is safe with me. I know there's a reason why you must fake your death and I won't ask why."
Lumayo ako sa kanya. "Thank you Daniel."
Daniel is comforting. Napakabait niya. For him to keep my secret sa sarili niyang family that's touching.
"In one condition."
Nanlaki yung mata ko nung sinabi niya yun. Kala ko pa naman mabait siya, pero he will take advantage of this pala. I thought he's different.
"You have to be with me all the time. You won't leave my side."
Copyright © 2012 by uknowulovemary
All rights reserved. No part of this document may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without prior written permission of the author.
All rights reserved. No part of this document may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without prior written permission of the author.